Artikel Column wethouder Niels Bonenkamp - week 51
Muziek of waar een kleine gemeente groots in kan zijn
Regelmatig ga ik naar een theater. Vaak naar een muzikale voorstelling in Paradiso, het Concertgebouw, de Melkweg, AFAS Live, de Stopera of elders in het land in P3 in Purmerend, TivoliVredenburg in Utrecht of 013 in Tilburg. Ik houd van muziek in alle (toon)soorten en maten.
Af en toe kom je dan tussen de theaterbezoekers een oude of wat nieuwere bekende tegen. Een enigszins vervreemdende ervaring was het om zaterdag in een Amsterdamse theaterfoyer alleen maar Landsmeerders tegen het lijf te lopen.
Heel raar was dat natuurlijk niet als je naar het kerstconcert van Amicitia gaat in Theater Amsterdam, mooi gelegen aan de Danzigerkade met uitzicht over het water naar de NDMS-werf. Ook niet raar als je bedenkt dat het orkest en gelegenheidszangkoor uit zo'n 200 voornamelijk Landsmeerse mannen en vrouwen bestaat. Maar toch, kom er maar eens om, 1.000 Landsmeerders in een theater. Het moet stil geweest zijn in het dorp als 10% van de bevolking naar een feestje in de stad is. En wat was het een feest!
Nog maar nauwelijks bijgekomen van het spektakel op zaterdagavond, stond zondag het volgende muzikale hoogtepunt alweer voor de deur. Andere setting, ander publiek: Dorpshuis het Wapen van Landsmeer en ruim honderd liefhebbers van klassieke muziek. Een enkeling had ik ook de vorige avond bij het kerstconcert al gezien. Maar de meesten herkende ik als trouwe bezoekers van de Zondagmiddagconcerten, die een keer of vier per jaar worden georganiseerd in ons dorp. Klassieke muziek van het hoogste niveau, voor muzikale fijnproevers. Deze keer muziek uit de barok van Johann Sebastiaan Bach gespeeld door Kersten McCall, solofluitist van het Concertgebouworkest en inwoner van Landsmeer, begeleid door internationale musici op dwarsfluit, cello en klavecimbel. Ook dat was 'n feestje. Met wederom een theatercafé vol met Landsmeerders – al lag dat hier iets meer voor de hand.
Woensdagavond ging ik wederom richting Dorpshuis. Weer voor iets muzikaals al zou ik het dit keer niet als een hoogtepunt willen bestempelen. Eerder een moment dat treurig stemt. Ik ging langs bij de allerlaatste repetitie van zangkoor Zang & Vriendschap om ze als wethouder namens de gemeente een tastbare herinnering te overhandigen. Zang & Vriendschap stopt na 104 jaar. Hoeveel Landsmeerders hebben er in al die jaren niet gezongen en gerepeteerd bij dit koor en opgetreden tijdens de jaarlijkse koffieconcerten? Het wordt stil op woensdagavond in het dorpshuis. Maar deze keer nog niet. Want het mag dan de laatste keer zijn: gerepeteerd zal er worden...